สถาบันนโยบายสาธารณะ (สนส. ม.อ.)

1.จัดนิทรรศการเกี่ยวกับการจัดการภัยพิบัติ 2.การแสดงมโนราห์c]tการแสดงอะคลูติค 3.พิธีการทางศสาสนา  ทำบุญเลี้ยงพระ และสาธิตการช่วยเหลือผู้ประสบภัย
4.การเปิดป้ายศูนย์เรียนรู้การเเตียมความพร้อมเพื่อรับมือภัยพิบัติ ตำบลชะอวด 5.เวทีสาธารณะ "บทเรียนน้ำท่วมใหญ่กับการจัดการภัยพิบัติ"  มีผู้ร่วมเสวนา ดังนี้       -  ปภ.จังหวัดนครศรีธรรมราช       - ชลประทาน       - นักวิชาการการจัดการภัยพิบัติ       - นายอำเภอชะอวด       - เครือข่ายการจัดการภัยพิบัติภาคใต้       - ตัวแทนชุมชน       - มูลนิธิชุมนไทย       - ปลัดอำเภอชะอวด ดำเนินการโดยนายอานนท์  มีศรี

เสวนา 470 วัน มีความหมายกับคนชะอวดอย่างไร? "ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ชาวบ้านมีการเตรียมตัวหรือตั้งรับอย่างไรบ้าง"     ปลัดฯจันทร์ฉาย  วันที่ 28 ธันวาคม 2560 เหตุการณ์น้ำท่วมชะอวด การเตรียมตัวของหน่วยงานราชการ ขาดประสบการณ์ การอพยพเป็นเรื่องยากของชาวบ้าน ไม่เชื่อ คิดว่าคงท่วมไม่มาก ห่วงบ้าน ห่วงข้าวของ  เมื่อเกิดเหตุการณ์ขึ้นจริงๆสิ่งที่เราเห็นคือการพร้อมใจกันช่วยเหลือของหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชน  ระยะเวลาแค่ 4 ชม.น้ำขึ้นสูงสุดถือว่าเร็วมาก  การที่ชาวบ้านชินกับฤดูน้ำหลาก ความเชื่อว่าอย่างไรก็ท่วมไม่มากหรือไม่ถึงชั้น 2 ของบ้านแน่นอน  ทุกคนที่เข้ามาช่วยเหลือถือว่าเป็นผู้มีประสบการทั้งสิ้น  วันที่น้ำลดระดับสิ่งที่ทำได้คือ การขอความช่วยเหลือข้างสาร อาหารแห้งให้กับพี่น้องผู้ที่ประสบภัย100%  สิ่งที่อยากให้ตระหนักมากที่สุดคือ การแจ้งเตือนซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่สุด  ขอให้ชาวบ้านช่วยกันเพื่อลดการสูญเสียให้ได้มากที่สุด  ให้ชุมชนได้เรียนรู้เรื่องการประสบภัยให้ได้มากที่สุด นายวัชระ  เกตุชู  ปัญหาอยู่ที่ความเสียหายที่มีมากกว่าปกติ  ปี 60 น้ำมาแรงและเร็วการเตรียมตัวของชาวบ้านไม่ทัน  ปกติน้ำใช้เวลาเดินทางมาจากห้วยน้ำใส  มาจากตะวันออกไปตะวันตก  ครั้งแรก5 ธ.ค.59 ครั้งที่ 2 วันที่ 6 ม.ค.60  ข้อดีคือมีเรืออยู่ในหมู่บ้านหลายลำ  แต่ไม่สามารถติดต่อกับภายนอกได้  ต้องใช้เรือเป็นพาหนะหลักในการติดต่อกับภายนอกในเรื่องของข้าวสารอาหารแห้งมาให้กับชาวบ้านในพื้นที่  การเตรียมความพร้อมของชาวบ้านพอมีอยู่บ้างแต่ไม่มากพอ     นายไมตรี  จงไกรจักร  วันนี้เรามีปภ.มาร่วมรับฟังและร่วมเสวนาด้วยจะได้มองไกลไปถึงความร่วมมือในภาคหน้า  หน่วยงานจำเป็นต้องมีการปรับตัวให้เข้ากับชาวบ้านหรือหน่วยงานเอกชนมากขึ้น  ธรรมดาในพื้นที่ชะอวดน้ำท่วมเป็นเรื่องปกติคือ น้ำจะมาเรื่อยๆ  ชาวบ้านมีวิถีในการดำรงชีวิตอยู่กับน้ำ  แต่ครั้งที่ผ่านมาเป็นเรื่องที่หนักสำหรับชาวบ้าน น้ำมาเร็วและแรงมาก  เหมือนกับคำที่พูดว่า “น้ำเพ”และ“เลเพ” พื้นที่ที่น้ำไม่ท่วมจะมีน้อยมากเรียกว่าท่วม 100% ก็ว่าได้  สิ่งที่เป็นปัญหากับบ้านเรามาช้านาน คือ ระบบกฎหมายของบ้านเรา คือ มีการจัดการเฉพาะวิกฤติเท่านั้น ไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า  ชาวบ้านต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันเอง หาทางช่วยเหลือกันเองก่อน  ความเหมือนกับความต่างระหว่างชะอวดกับที่อื่นๆ ถือว่า ชะอวดล้มเหลวเกี่ยวกับระบบรัฐ  มีการประเมินสถานการณ์ต่ำเกินไป  การสื่อสารเรื่องระบบเตือนภัยล้มเหลว  ประกอบกับชาวบ้านมีความเชื่อว่าไม่รุนแรง เกิดทุกปี  ข้อมูลไม่สอดรับกับความจริง ชาวบ้านไม่เชื่อ หน่วยงานไม่เชื่อ  470 วันหลังจากเกิดภัยพิบัติ ทุกชุมชนมีการเตรียมพร้อมเรื่องการจัดการด้านภัยพิบัติ ประกาศตัวตนว่าเป็นชุมชนจัดการภัยพิบัติ  รัฐเป็นตัวช่วยเสริมกำลังให้กับชุมชนเท่านั้น "การจัดการตนเองเมื่อช่วยเหลือตนเองได้แล้วต้องหันกลับมาช่วยเพื่อนด้วย  เราทำอย่างไร"     รต.สุภาพร  ปราบราย เหตุการณ์ย้อนรอยกับบทบาทที่เข้ามาเป็นอาสาจัดการภัยพิบัติ  แนวคิดถ้าพี่น้องในชุมชนไม่ลุกขึ้นมาจัดการภัยพิบัติในพื้นที่ตนเองแล้วจะหวังให้ใครมาช่วยเหลือ  ถ้าระบบรัฐกับชุมชนไม่ได้ร่วมมือหรือกอดกันในการแก้ปัญหาไม่มีวันที่ปัญหาจะสามารถแก้ได้  จึงคิดว่าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเราต้องหันมาร่วมมือกันให้มากขึ้น ยอมรับกันให้มากขึ้น เพิ่มภาคีทั้งภาครัฐและภาคเอกชนให้มากขึ้น
    ดร.สมพร  ช่วยอารี  เทคโนโลยีไม่ว่าจะทันสมัยแค่ไหนก็ต้องอาศัยข้อมูลที่ถูกต้อง ถึงจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพและแม่นยำ  น้ำเป็นเรื่องของธรรมชาติที่เคยประสบและต้องประสบต่อไปในอนาคตข้างหน้า  เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราต้องทำคือ การปรับตัว การปรับเปลี่ยนตัวเอง ให้เข้ากับสถานการณ์  อยู่กับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นให้ได้  อีกอย่างที่เราต้องปรับคือการใช้ประโยชน์ที่ดินของเราเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม  การจัดการภัยพิบัตินอกจากมีการจัดการเรื่องการวางแผน เรื่องแผนที่ ต้องมีการจัดการเรื่องอาหารไว้รองรับด้วย พลังงานที่เราต้องใช้  แผนที่ภัยพิบัติสิ่งที่เราต้องรู้ คือ รู้น้ำคือรู้ทางน้ำ รู้ลม คือรู้ทางลม ช่องลม รู้ไฟคือรู้ทางไฟ ชุมชนต้องชี้เป้าให้กับหน่วยงานได้รับรู้ด้วย ที่สำคัญข้อมูลต้องมีการปรับปรุงให้เป็นปัจจุบันอยู่เสมอ  เมื่อถึงภาวะที่เกิดภัยทำอย่างไรให้เราเป็นกู้ภัยในตัวเราเอง คือ ช่วยเหลือตนเองให้ได้ก่อน แล้วค่อยช่วยเหลือคนอื่น
ปภ.  บทบาทของปภ.มีตั้งแต่ ก่อนเกิด ขณะเกิด หลังเกิด  ที่ผ่านมาความเสียหายมักจะเกิดขึ้นกับเหตุการณ์ที่เราคาดไม่ถึง  การร้องขอทรัพยากรต่างๆ  ปภ.จังหวัดจะไม่มีความพร้อมในการปฏิบัติการในพื้นที่  เนื่องจากอุปกรณ์ ทรัพยากรมีน้อย  ซึ่งทรัพยากรในการใช้ช่วยเหลือจะอยู่กระจัดกระจายในพื้นที่  การสร้างกระบวนการให้ชุมชนสามารถจัดการตัวเองได้จึงเป็นจำเป็นที่ต้องดำเนินการอย่างเร่งด่วน 1 ตำบล 1 ศูนย์ภัยพิบัติ  ตอนนี้เราสามารถบอกได้ว่าในตำบลจะตั้งศูนย์ได้ที่ไหน  หรือถ้าชุมชนมีศูนย์อยู่แล้วก็จะเข้ามาสนับสนุนให้มีความเข้มแข็งมากขึ้น  แนวคิดผู้ว่าฯประธานศูนย์สามารถเป็นใครก็ได้ที่ชาวบ้านให้ความเชื่อถือ     นายยรรยงค์  โกศลการ ชลประทาน  กรมชลทำในเรื่องน้ำทุกระบบทุกภาคส่วน  ข้อมูลผู้ใช้น้ำทุกภาคส่วน  บทบาทหน้าที่บริหารจัดการน้ำ จัดหาแหล่งน้ำ  พัฒนาแหล่งน้ำ เป็นต้น  มีการคาดการณ์สถานการณ์น้ำล่วงหน้า 3 เดือน  และติดตามสถานการณ์น้ำอย่างต่อเนื่อง  มีกลุ่มผู้ใช้น้ำ กลุ่มผู้บริหารจัดการน้ำ แต่มีเฉพาะในเขตชลประทานเท่านั้น  กรมชลฯยังมี ... นายวิชัย  สุวรรณโณ ผอ.พอช.ภาคใต้  แนวโน้มการจัดการภัยพิบัติอย่างเป็นรูปธรรม  สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน  มีเป้าหมายส่งเสริมสนับนุนความเข้มแข็งของชุมชนท้องถิ่น โดยผ่านสภา หรือกองทุนสวัสดิการ  ก่อนเกิดเหตุแบ่งเป็น3ส่วน พอช.มีภารกิจสนับสนุนเรื่องที่ชุมชนประสบ มีการแลกเปลี่ยน มีกลไกของชุมชน ขณะประสบเหตุ ช่วยเหลือตามเหตุการณ์ที่เกิด หลังประสบเหตุ  ร่วมกับกลไกของชุมชน มีการทำแผนและแก้ปัญหาร่วมกัน เช่นเรื่องที่อยู่อาศัย สร้างกระบวนการให้เกิดการพูดคุยของชุมชนท้องถิ่นอย่างต่อเนื่อง  ปัญหาต่อไปจะอยู่ที่พื้นที่ยังไม่เคยประสวบเหตุจะไม่มีการเตรียมรับมือ  เราต้องมีการเข้าไปช่วยกันสร้างกระบวนการในพื้นที่  ที่ผ่านมาปัญหาการจัดการภัยพิบัติ อยู่ที่ น้ำมากจริง หรือการจัดการไม่ดี  ไม่รู้จะประสานใครหรือหน่วยงานไหน สิ่งที่ชาวบ้านพึ่งได้มากที่สุดจึงเป็นสื่อฯในพื้นที่หรือสื่อที่เข้ามาจากข้างนอก  เรื่องสำคัญอีกเรื่องที่ทำให้ภัยพิบัติรุนแรงเพิ่มขึ้น คือ ผังเมือง  เนื่องจากการวางผังเมืองไม่เป็นระบบ หรือมีการจัดการที่ไม่ดี  เรื่องกฎหมาย ต้องเปิดช่องที่สามารถเอื้อให้มากที่สุด  เรื่องของภาวะภัยพิบัติเป็นเรื่องที่แก้ที่ปลายทาง สภาวะอากาศที่เปลี่ยนไป การแก้ไขปัญหาต้องช่วยกันรักษาสมดุลทางธรรมชาติให้คงอยู่มากที่สุด "การก่อตัวกับพื้นที่กลาง เริ่มต้นอย่างไร"     นายวัชระ เกตุชู  มีวงพูดคุยในระดับหมู่บ้าน  มีกองทุนหลายๆกองทุนเกิดขึ้น  เพื่อรองรับปัญหาที่เกิดขึ้นในชุมชน  ให้ความรู้ด้านต่างๆ เช่น กฏหมายกพ. การบริหารจัดการน้ำให้มีประสิทธิภาพได้อย่างไร การทำงานร่วมกันเพื่อลดภาวะภัยพิบัติ     นายไมตรี  จงไกรจักร  การทำงานเสริมกับชุมชนพร้อมรับมือภัยพิบัติ  ถ้านครทำเรื่องนี้ให้เกิดจริงๆ โดยให้ปภ.ตั้งคณะกรรมการร่วมขึ้น1ชุดที่มาจากทุกภาคส่วน  รวมถึงต้องมีสภาองค์กรชุมชนด้วย มีประกาศจังหวัด เช่นระบุว่าทุกปีจะต้องมีการซ้อมแผนภัยพิบัติปีละ1 ครั้ง  พอช.ต้องมีหน้าที่ส่งเสริมเรื่องการจัดการภัยพิบัติด้วย ปภ.มีหน้าที่ส่งเสริมชุมชนอย่างชัดเจน
    ดร.สมพร  ช่วยอารี  มองว่ากฎของธรรมชาติเป็นวัฏจักรที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นเรื่องที่กลมกลืน  เราทำอย่างไรให้กระบวนการบริหารจัดการเป็นไปอย่างกลมกลืน  การจัดการภัยพิบัติระดับครัวเรือน ครัวเรือนจัดการได้ทุกอย่างจัดการได้  ครัวเรือน 5 โรง ไฟฟ้า  ประปา  แก๊สชีวภาพ  อาหาร  โรงเรียน เป็นหน่วยการเรียนรู้ครัวเรือน  เปลี่ยนจากศูนย์ให้เป็นหนึ่ง  แต่ถ้าจะเป็น 4.0 ต้องรู้ล่วงหน้า รู้เท่าทัน ช่วยเหลือตนเองได้ ช่วยเหลือคนอื่นได้  เพราะในอนาคตเราต้องอยู่กับสิ่งเหล่านี้อย่างยาวนาน  เพราะฉะนั้น พร้อมหรือเปล่า?  พ=พาหนะ ร=ยานพาหนะทางน้ำ อ=โอ่ง ม=ยานพาหนะทางบก     นายวิชัย  สุวรรณโณ ผอ.พอช. ภาคใต้  การจัดการภัยพิบัติที่ควรจะเป็น คือให้ชุมชนลุกขึ้นมาจัดการด้วยตนเอง  ต้องที่ครัวเรือน สภาองค์กรชุมชน ซึ่งเป็นที่รวมของกลุ่มองค์กรในชุมชน นั่นหมายถึง ศักยภาพของคนในชุมชนได้มารวมอยู่ในที่เดี่ยวกัน  ความเป็นจริงในตำบล 3 กับ 3 รวมตัวกัน คือ ชุมชน(สภาองค์กรฯ) ท้องถิ่น ท้องที่  โอกาสที่จะทำศูนย์ให้เต็มทังล้อจังหวัด  2. ติดที่นโยบาย ระบบ โครงสร้างที่ยังไม่เอื้อ ไม่เปิดโอกาส  เราต้องทำทั้ง3 ระดับ และต่อเนื่อง  ล่าง บน นโยบายรัฐเป็นถ้าทำแล้วกระทบในพื้นที่ในหลายๆเรื่อง วิถี สภาแวดล้อม ก็ต้องมีการทบทวน     นายมานะ ยะสะนพ ตัวแทนตำบลบ้านตูล 1.การจัดการภัยพิบัติของพื้นที่  ถือว่าเป็นศูนย์รวมน้ำใจ  ที่คนในพื้นที่ หน่วยงาน ได้มารวมตัวกัน  ธารน้ำใจต้องหลั่งไหลได้ทุกเวลาไม่ใช่เฉพาะยามวิกฤติเท่านั้น  ที่ยกระดับจากการจัดการภัยพิบัติเฉพาะอย่างมาเป็น     รต.สุภาพร  ปราบราย  นครศรีธรรมราชจะมีการจัดทำแผนพัฒนาทั้งจังหวัดในปี 61 คาดหวัง 50 ตำบลมีแผนที่สามารถขับเคลื่อนได้อย่างมีประสิทธิภาพ  มีข้อเสนอเชิงนโยบาย 42 ตำบล 1ตำบล1 ศูนย์เตรียมความพร้อมรับมือภัยพิบัติเกิดทุกอำเภอ
"การหนุนเสริมให้เกิดความเป็นจริงทำได้อย่างไร"
    ปภ.  ในแนวราบจะประสานทุกเครือข่าย  ข้อมูล ขาดแต่เรื่องคำสั่ง นำไปสู่การปฏิบัติ  เราจะทำทุกเรื่องที่เกี่ยวกับสาธารณะภัย  ประสานทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในด้านการให้ความร่วมมือ ชลประทาน  จะกลับไปศึกษาเรื่องสภาองค์กรชุมชนเพิ่มเติมซึ่งถือว่าจะเป็นประโยชน์และเสริมให้ชุมชนเข้มแข็งได้ในอนาคต  ค้นหาผู้นำที่เป็นผู้นำจริงๆ สรุปภาพรวม โดย ดร.ดำรงค์  โยธารักษ์
มี 2 กระบวนทัศน์ ที่ใช้มอง 1)วิธีคิดแบบเอาชนะธรรมชาติ  นำไปสู่การจัดการแบบรวมศูนย์ การจัดการน้ำให้สอดคล้องกับอาชีพที่หน่วยงานรัฐกำหนด 2)วิธีคิดแบบอยู่กับธรรมชาติ เป็นการกระจาย  จัดการอาชีพให้สอดคล้องกับระบบและธรรมชาติ 3จัดการอาชีพให้สอดคล้องกับธรรมชาติ
ภาคปฏิบัติ  เสนอให้การการปฏิบัติการยังไม่มีภาพฝันร่วมกัน การนำเสนอต้องฉายภาพให้เห็นทั้ง 2 ด้านคือ ทั้งน้ำท่วมและน้ำแล้ง  ปัญหาที่เกิดน้ำท่วมหนักเกิดจากอะไร  วิธีการทางความคิดไปสู่ฝันมีกระบวนการอย่างไร  ต่อจากนี้เราจะใช้กระบวนการเวทีประชาเข้าใจเพื่อนำไปสู่การขับเคลื่อนเพื่อร่วมกันแก้ปัญหาที่ถูกที่ถูกทาง  อันประกอบด้วย 1. ความสุข 2. คิด เขียน พูด 3. ถ้ามีหลายแนวทางแต่ห้ามโหวต 4. ทุกคนสามารถเขียนโครงการได้

1.สภาองค์กรชุมชนตำบลชะอวด 2.เครือข่ายสภาองค์กรชุมชนตำบล  อำเภอชะอวด 3.สมาคมสื่อชุมชนภาคใต้  นครศรีธรรมราช 4.เครือข่ายสื่อสร้างสุขภาคใต้ จังหวัดนครศรีธรรมราช 5.สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน(องค์การมหาชน) 6.มูลนิธิชุมชนไท 7.สมาคมดับบ้านดับเมือง

ไม่มี

ไม่มี

ไม่มี